«Ηηγετική ομάδα που αναλαμβάνει τις τύχες αυτού του λαού πρέπει να εφεύρει ξανά τον τρόπο επικοινωνίας με το μέλλον», είχε ορθά σημειώσει ο Στέλιος Ράμφος, φιλόσοφος, πανεπιστημιακός και συγγραφέας, λίγο μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης Σαμαρά.
Εξοργίζομαι όταν σε συζητήσεις κυρίως των πολιτικών, δυστυχώς ακόμη και των νεότερων στα κοινοβουλευτικά έδρανα, αραδιάζονται θλιβερά αποσπάσματα από την κομματική τους Βίβλο, βαρετά επαναλαμβανόμενα όπως τα «Κύριε ελέησον», δεν ξέρω πόσες φορές, που λέει ο ιερέας στην Εκκλησία. Αγανακτώ όταν οι εθνοπατέρες μας, ακόμη και όταν βρίσκονται σε οικεία και φιλική ατμόσφαιρα, συζητούν μόνο τα αμιγώς πολιτικά, όχι γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα λοιπά, αλλά διότι τα αγνοούν παντελώς. Θα χαιρόμουν να άκουγα ένα βουλευτή σε δημόσια ή ιδιωτική ομιλία του να περιγράφει για μια θεατρική παράσταση που παρακολούθησε, μια έκθεση ζωγραφικής που απήλαυσε, μια βραδιά κλασικής μουσικής που έζησε, ένα λογοτεχνικό βιβλίο που τον συγκίνησε.
Υπάρχει βεβαίως και η καραμέλα των κουλτουριάρηδων ψευτομαικήνων, που επαναλαμβάνουν με τραγική κενότητα το τρίπτυχο «Εκπαίδευση, Παιδεία, Πολιτισμός». Εστειλαν στο «πυρ το εξώτερον» από τα Γυμνάσια τη Μουσική και τα Εικαστικά και τώρα ξιπάζονται τους πεπαιδευμένους. Μιλάμε συνεχώς για νέα συστήματα για Παιδεία και Πολιτισμό, λησμονώντας πως είναι αδήριτη ανάγκη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να κρατούν τη σπίθα ασβεστη στις ψυχές των παιδιών και φλογεροί δάσκαλοι.
Μνημονεύω πάντα τα λόγια του αείμνηστου Χρίστου Τσολάκη: «Τα σχολεία πρέπει να υπηρετούν την παιδεία και όχι την αγορά εργασίας. (...) Οι κερδοσκόποι του πλανήτη, οι έμποροι των εθνών, έχουν διολισθήσει μέσα στα σχολεία και οι μαθητές διδάσκονται εκείνα που θα τους είναι χρήσιμα για να υπηρετήσουν την αγορά εργασίας, δηλαδή την αγορά που οι κερδοσκόποι έχουν στήσει για να λυμαίνονται τους λαούς και να πλουτίζουν οι ίδιοι. Δεν θέλουμε αυτά τα σχολεία. Θέλουμε τα σχολεία της παιδείας».
Σύμφωνα με τον αείμνηστο Δάσκαλο, «δεν είναι φρόνιμο να εμπιστευθούμε το μέλλον του κόσμου στο επιχειρησιακό δαιμόνιο, στο βιομηχανικό προγραμματισμό, στον τεχνολογικό υπολογισμό, στην πολιτική προπαγάνδα, στον οικονομικό ιμπεριαλισμό, στις απροσχεδίαστες ή προσχεδιασμένες κοινωνικοποιήσεις που υποκρύπτουν πολιτικές ή και άλλες σκοπιμότητες. Για να μεταστραφούν τα πράγματα θα πρέπει να περάσει κάποτε -και ας γίνει αυτό από την Ελλάδα- η παιδεία στις μικρές ηλικίες, να ιδρυθούν Κέντρα του Παιδιού... Μία είναι η μεταρρύθμιση. Αυτή που θα προσανατολίσει την εκπαίδευση στην παιδεία και που θα αρχίσει μέσα σε ευχάριστα παιδικά κέντρα, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου