Ελένη Καρατζά
Κάθε άνθρωπος (μικρός ή μεγάλος) είναι μοναδικός, έχει τις δικές του δυνατότητες και ''τρέχει'' με τις δικές του ταχύτητες.
''Και η Ελενίτσα, είπε:
μαμά εσύ θες εμένα,
με τις σχολικές επιδόσεις της Μαρίας
με το ταλέντο της Ειρήνης
με την προσωπικότητα της Αννας...
Από μένα τι θες;''
μαμά εσύ θες εμένα,
με τις σχολικές επιδόσεις της Μαρίας
με το ταλέντο της Ειρήνης
με την προσωπικότητα της Αννας...
Από μένα τι θες;''
Οταν βάζουμε το παιδί σε διαδικασία σύγκρισης και κατ' επέκταση σε
διαδικασία ανταγωνισμού, το μόνο που μπορούμε να του δημιουργήσουμε
είναι άγχος, ένταση, ενοχές, συναισθήματα κακού, συνήθως, ανταγωνισμού,
χαμηλή αυτοεκτίμηση με αποτέλεσμα να έχουμε μια αρνητική συμπεριφορά που
πολλές φορές μπορεί να χαρακτηριστεί και βίαιη.
Η σύγκριση εμπεριέχει υποτίμηση και βλάπτει την αυτοεκτίμησή
του. Μεγαλώνοντας λοιπόν αυτά τα παιδιά, σε ένα τέτοιο περιβάλλον
σύγκρισης και ανταγωνισμού, είναι πολύ λογικό να μπουν κι αυτά στην ίδια
διαδικασία: ''η μαμά σου είναι πιο όμορφη από τη δική μου'', ''η μαμά
της Μαρίας είναι πιο καλή'', ''το σπίτι της Ειρήνης είναι καλύτερο'',
''ο μπαμπάς της Αννας δεν φωνάζει όπως ο δικός μου''.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να καταλάβουμε πως νιώθουν τα παιδιά, είναι να μπούμε στη θέση τους. Σίγουρα, δεν θα μας άρεσε και η αντίδρασή μας θα ήταν ''να βγάλουμε νύχια'', να αμυνθούμε, να νευριάσουμε, να στεναχωρηθούμε, να νιώσουμε μειονεκτικά. Ετσι ακριβώς, δηλαδή, όπως νιωθουν και τα παιδιά.
Αυτό που μπορούν να κάνουν οι γονείς είναι να βοηθήσουν το παιδί, με τέτοιο τρόπο ώστε να το βάλουν σε διαδικασία ανταγωνισμού με τον ίδιο του τον εαυτό, π.χ. ''εχθές το έκανες καλύτερα'', ''μπορείς, προσπάθησε λίγο ακόμα'', ''είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις''. Με αυτό τον τρόπο τα ενθαρρύνουμε να βελτιώνονται σε σχέση με τις δικές τους επιδόσεις και όχι σε σχέση με τις επιδόσεις των άλλων παιδιών.
Η συνεργασία των γονιών στην προσπάθεια αυτή είναι απαραίτητη όπως και η επιβράβευσή σας, καθώς του δημιουργεί μια ασφάλεια, αυξημένη αυτοπεποίθησή και το παιδί νιώθει ικανό και δυνατό να κάνει (ή τουλάχιστον να προσπαθήσει) περισσότερα πράγματα.
Υ.Γ. ''Μη με συγκρίνεις μάτια μου...''
Πηγή: enet.gr
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να καταλάβουμε πως νιώθουν τα παιδιά, είναι να μπούμε στη θέση τους. Σίγουρα, δεν θα μας άρεσε και η αντίδρασή μας θα ήταν ''να βγάλουμε νύχια'', να αμυνθούμε, να νευριάσουμε, να στεναχωρηθούμε, να νιώσουμε μειονεκτικά. Ετσι ακριβώς, δηλαδή, όπως νιωθουν και τα παιδιά.
Αυτό που μπορούν να κάνουν οι γονείς είναι να βοηθήσουν το παιδί, με τέτοιο τρόπο ώστε να το βάλουν σε διαδικασία ανταγωνισμού με τον ίδιο του τον εαυτό, π.χ. ''εχθές το έκανες καλύτερα'', ''μπορείς, προσπάθησε λίγο ακόμα'', ''είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις''. Με αυτό τον τρόπο τα ενθαρρύνουμε να βελτιώνονται σε σχέση με τις δικές τους επιδόσεις και όχι σε σχέση με τις επιδόσεις των άλλων παιδιών.
Η συνεργασία των γονιών στην προσπάθεια αυτή είναι απαραίτητη όπως και η επιβράβευσή σας, καθώς του δημιουργεί μια ασφάλεια, αυξημένη αυτοπεποίθησή και το παιδί νιώθει ικανό και δυνατό να κάνει (ή τουλάχιστον να προσπαθήσει) περισσότερα πράγματα.
Υ.Γ. ''Μη με συγκρίνεις μάτια μου...''
Πηγή: enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου