Ξεκινήσαμε πολλοί και γίναμε όλο και λιγότεροι. Και εκείνη τη μέρα που τη γιορτάζουμε λίγοι ήταν. Το μέγα πλήθος κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Αυτό δεν διδάχτηκε ποτέ στις επόμενες γενιές.
Μια ολόκληρη γενιά, που ήρθε στον κόσμο από το 1945 μέχρι το 1955, βαφτίστηκε αυθαίρετα γενιά του Πολυτεχνείου. Και για κάθε δεινό που έσπειρε στον τόπο λοιδορείται η πιο αυθόρμητη, η πιο συναγωνιστική, η πιο ηρωική στιγμή της μεταπολεμικής Ελλάδας: Η βδομάδα, που όχι πάνω από 2.000 πολίτες, νεαροί στη συντριπτική τους πλειονότητα, με τα κλομπς, τα πιστόλια, τα κανόνια και τα μπουντρούμια της Ασφάλειας απέναντί τους υπερβήκαν το Φόβο και βροντοφώναξαν το σύνθημα μιας επανάστασης: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Αυτοί οι λίγοι στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, μόνοι ανάμεσα στον τρεμάμενο και υποταγμένο πληθυσμό της χώρας -εκτός απ' όσους ήταν στην εξορία- ξεπλύναν στην πράξη την ντροπή ενός έθνους. Και τίμησαν τους εαυτούς τους, τη χώρα και, κυρίως, τη Δημοκρατία.
Λίγοι απ' αυτούς εξαργύρωσαν την τοτινή τους τόλμη με θέσεις, εξουσία, χρήμα. Τους ξέρουμε. Είναι όλοι αυτοί, που με τη στάση τους δεν τίμησαν τον ίδιο τους τον εαυτό και τη Δημοκρατία. Είναι όλοι αυτοί, εξαιτίας των οποίων λοιδορείται από τους νεώτερους η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου.
Είναι και το μέγα πλήθος των απόντων, που δήθεν ήταν εκεί και εξαργύρωσε το «εκεί» με τη μετέπειτα διαφθορά κάθε έννοιας αριστεράς και Δημοκρατίας.
Ομως, το Πολυτεχνείο στέκει όρθιο μέσα στους ανώνυμους που ήταν εκεί, χωρίς ποτέ να το παινευτούν. Στους ελάχιστους επώνυμους που το τίμησαν και το τιμούν ακόμα. Στους προσκυνητές που ευλαβικά το σέβονται. Και, κυρίως, στο σύνθημα Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, που στέκει πάντα σημαία απαίτησης όσο ψωμί, όση παιδεία και όση ελευθερία κι αν απέκτησες.
Επειδή και τα τρία δεν τα αποκτάς ποτέ. Αν δεν τα υπερασπιστείς, τα χάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου