«Ενύπνιο» του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Καλημέρα ζωή, ένα κλάμα σπάει τη γαλήνη
ο μπαμπάς κι η μαμά υπερήφανοι γελούν.
Καλημέρα μικρέ, ό,τι ονειρευτείς μπορεί να γίνει
θα σου μάθουν αυτοί που πολύ σε «αγαπούν».

Καλημέρα μικρέ, πριν ζήσεις τ’ απωθημένα άλλων
στη δική σου ζωή μάθε να αμφισβητείς.
Καλώς ήρθες μικρέ στο γελοίο κόσμο των μεγάλων
τα όνειρά τους νεκρά μοιάζουν με όρκους σιωπής.

Αυτοί που δεν οραματίζονται
είναι νεκροί κι ας βαυκαλίζονται...

Καληνύχτα μικρέ, ένα δάκρυ στο λαιμό κυλάει
τα όνειρά σου ποτέ δε θα βγουν αληθινά.
Καληνύχτα μικρέ, ο αγώνας είναι που μετράει
κι αν οι ήττες πονούν είσαι άντρας τώρα πια.

Καληνύχτα ζωή, κύλησαν τα χρόνια σαν νεράκι
πριν τον ύπνο σου πια δεν τολμάς να ονειρευτείς.
Καληνύχτα ζωή, τη γαλήνη σπάει ένα παιδάκι
-τι κι αν είσαι νεκρός;- μέσ’ απ’ τα όνειρά του ζεις...