Αυτοαξιολόγηση και δημόσιο σχολείο

Γράφει ο Γιώργος Κ. Καββαδίας Εκπαιδευτικός - ερευνητής

Αρον άρον το υπουργείο Παιδείας στη μέση της χρονιάς επιδιώκει την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης με σκοπό την «εισαγωγή του πνεύματος της «αυτοαξιολόγησης» στο σχολείο», την «ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας και εμπιστοσύνης». Η αυτοαξιολόγηση δεν είναι «αθώα», αλλά συνδέεται άρρηκτα με την αξιολόγηση (ν.4024/11 για το μισθολόγιο - βαθμολόγιο, ν.4142/13 για την «Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας στην Εκπαίδευση», ΠΔ 152/13 για την «Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών», ν.3848/10, ν. 3679/10). Πίσω από χίλιες δυο «αθώες» έννοιες κρύβεται μια «εκπαιδευτική έρημος». Αυτό δείχνει η διεθνής εμπειρία. Καθυστερημένα οι μαθητευόμενοι μάγοι της παιδείας αντιγράφουν αποτυχημένες συνταγές που αμφισβητούνται ακόμα και στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία της Νταϊάν Ράβιτς, θεωρητικού της εκπαίδευσης, συγγραφέως και υφυπουργού Παιδείας του Τζορτζ Μπους: «Η αξιολόγηση μετατράπηκε σε εφιάλτη για τα αμερικανικά σχολεία. Η τρέχουσα έμφαση στην αξιολόγηση έχει δημιουργήσει στα σχολεία μια τιμωρητική ατμόσφαιρα. Η κυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται πως πιστεύει πως τα σχολεία θα βελτιωθούν, αν απολύουμε εκπαιδευτικούς και κλείνουμε σχολεία. Η εκπαιδευτική πολιτική που ακολουθούμε αναστατώνει τις κοινότητες, κατεδαφίζει σχολεία, χωρίς να τα βελτιώνει. Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν παράγουμε μια γενιά μαθητών με περισσότερες γνώσεις». Επιστρέφοντας στην ελληνική πραγματικότητα διαπιστώνουμε ότι οι δαπάνες στα σχολεία έχουν μειωθεί κατά 33% (2009-2013) και κατά 47% μέχρι το 2016, όπου το σύνολο των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση θα συρρικνωθεί στο 2,15% του ΑΕΠ. Σχολεία κλείνουν, το σχολικό δίκτυο συρρικνώνεται στο όνομα του «μνημονιακού εξορθολογισμού» και η υλικοτεχνική υποδομή υποβαθμίζεται. Την ίδια στιγμή ζητείται στο πλαίσιο της αυτοαξιολόγησης η αναζήτηση πόρων και αποτιμάται η χορηγία των γονέων και άλλων φορέων.

Στην Ελλάδα η ευφροσύνη της αξιολόγησης οδηγεί σε απόλυση εκπαιδευτικού, ακόμα και γιατί αφαιρεί το σκονάκι από τους βλαστούς των πολιτικών μας ταγών που λιπαίνουν τις μηχανές του κράτους της ρεμούλας, της διαφθοράς, της κομματικοκρατίας και της φελλο- κρατίας. Σε συνθήκες «αξιολογικής δικτατορίας» το παιδαγωγικό και διδακτικό έργο των εκπαιδευτικών μετατρέπεται σε ένα στεγνό διεκπεραιωτικό έργο επικύρωσης βαθμολογικών επιδόσεων. Η σχολική κοινότητα από χώρος συνεργασίας και συμβιωτικής προσπάθειας θα γίνει βαθμιαία χώρος απόκρυψης, προσωπικής προβολής και διαρκούς ανταγωνισμού. Διαπιστώνεται, λοιπόν, ότι η αυτοαξιολόγηση δεν είναι μόνο «ένα πουκάμισο αδειανό», αλλά ο προθάλαμος του Λαβύρινθου, ενός πολυδαίδαλου αυταρχικού συστήματος αξιολόγησης που οδηγεί στον Μινώταυρο, δηλαδή στον εξανδραποδισμό των εκπαιδευτικών και στη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=63956499