Η γλώσσα ως καταφύγιο αισθήσεων με ορθογραφία που δίνει εικόνα και νόημα

Της Εφης Αγραφιωτη* Greeklish! Η απέραντη κακοποίηση που εχρήσθη κουλτούρα, χωρίς αντίσταση, ικανή να αποτρέψει την επιδρομή του «τίποτα» εναντίον μιας γλώσσας ριζωμένης στις διαδρομές της οικουμένης. Μια γλώσσα καταφύγιο αισθήσεων που η ορθογραφία της έχει εικόνα, νόημα, παραπέμπει και οδηγεί τη λέξη στην έννοια και την έννοια στη λέξη. Η ανάγκη του διαδικτυακού λόγου, θα πει κάποιος, καθαιρεί την ανάγκη της ορθογραφίας. Εχουμε ωραιότατες ελληνικές γραμματοσειρές και αυτόματη διόρθωση στον υπολογιστή και στα νέα τηλέφωνα, για όσους είναι ανορθόγραφοι. Ανορθόγραφος όμως μετά από δεκάδες ώρες μαθημάτων και φροντιστηριακή υποστήριξη χιλιάδων ευρώ, δικαιολογείται; Μήπως ούτε το πλούσιο Διαδίκτυο δεν βοηθάει να ζήσουμε καλύτερα; Μήπως όσο μας καλεί στην υπεραπλούστευση τόσο μας απομακρύνει από εμάς τους ίδιους; Μήπως η αδυναμία επικοινωνιακής συνεργασίας, η ανίσχυρη διαπροσωπική σχέση, έχει χορηγό τη μοναξιά; Δείτε προσεκτικά μικρούς και μεγαλύτερους στους δρόμους. Κρατούν το κινητό σαν αξίας συνεργάτη, μιλούν μεγαλόφωνα, σαν να είναι μόνοι, για ώρες λέγοντας πολλές ασυναρτησίες και μάλιστα σε μια γλώσσα φθαρμένη, άσχημη, ακαλαίσθητη που αποτελείται από πενήντα λέξεις και δέκα Ο.Κ. Μας φταίει ετούτη η θάλασσα των αδιεξόδων που προκύπτει από τα οικονομικά χάλια, μας φταίει που το σύστημα δεν βοηθάει και που η παιδεία δεν είναι αντάξια του ιδανικού. Μόνο που η κρίση στην παιδεία ξεκινάει από τον αμοραλισμό κι αυτός γεννιέται από την αταξία που συμπλέκεται στο κενό εγώ μας. Ανάγκη ποιοτικής βοήθειας Την παθητική μας ανυπαρξία πρέπει να πολεμήσουμε κατά μόνας, εκλογικεύοντας την άνευ όρων αποδοχή όσων υπόσχονται να ενεργούν αντί ημών. Η γλώσσα, οι τέχνες και η φύση μπορούν να προσφέρουν εξαιρετικά ποιοτική βοήθεια. Δεν αντιλέγω ότι χρειαζόμαστε παιδεία και στη γλώσσα και στην τέχνη όπου τα πράγματα ακούμπησαν το μηδέν. Οι διαπιστώσεις δεν βελτιώνουν τίποτε. Η παιδεία της τέχνης και η παιδεία της γλώσσας θα μπορούσαν να λειτουργούν σαν αδελφές ψυχές αν οι υπάρχοντες δάσκαλοι ελληνικής είχαν εκπαίδευση στις καλές τέχνες και οι καλλιτέχνες είχαν καλή εκπαίδευση στην ελληνική γλώσσα. Προσωπικά πιστεύω στη δύναμη αυτής της συνεργασίας όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό. Πάρα πολλοί δεν θα συμφωνήσουν, ναι. Ενας Ευρωπαίος βουλευτής είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον: «χωρίς την ελληνική γλώσσα είναι σαν να μιλάμε για χρώματα σε τυφλό άνθρωπο». Στο ίδιο περίπου πλάνο, ο Δημήτρης Μητρόπουλος είχε πει: «η γλώσσα της ψυχής και η γλώσσα του νου πρέπει να λειτουργούν μαζί, να δίνουν με λέξεις ήχους με ήχους λέξεις. Στους Ελληνες που έχουν αυτή τη γλώσσα και αυτή την ψυχή, είναι απλό αν προσπαθήσουν. Η ζωή θα γίνει καλύτερη έτσι». Θα γυρίσω πάλι στον Ελύτη παντρεύοντας τις σκέψεις μου: «Το μυαλό μας κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό». Αλλά «Λίγη ξερή, τριμμένη στα δάχτυλά σου, μέντα σε πάει ολόισια στη σκέψη των Ιώνων. Τα χάδια σου είναι η μετάθεση μιας απαλής μουσικής, με όλα τα andante και τα allegro της, πάνω στην επιδερμίδα. Κι εκείνο το φυτό αντικρύ σου, που διαιρεί άνισα πλην σωστά το χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη. Να, αυτή είναι μια ελευθερία πραγματική, που έχει τη δύναμη τη γενική ν’ αναστέλλει όλες τις επιμέρους αναστολές σου και να σε κάνει, κάθε φορά που τρως μια συναγρίδα ψητή, να τρως κι από λίγο Αιγαίο, με αντίς λεμόνι δυο τρεις οξείς στίχους του Αρχίλοχου» (από τη Μέθοδο του ΑΡΑ). * Η κ. Εφη Αγραφιώτη είναι πιανίστρια. Πηγή: Καθημερινή