Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Κάντε... Παιδεία, όχι πόλεμο...


Ενα από το μεγαλύτερα εγκλήματα της μεταπολιτευτικής περιόδου του ελληνικού κράτους ήταν ότι με κάποιο «μαγικό» τρόπο ο χώρος της Παιδείας συνθλιβόταν πάντα στις μυλόπετρες της κομματοκρατίας και μιας συνδικαλιστικής νομενκλατούρας που ήθελε τον απόλυτο έλεγχο σε σχολεία και πανεπιστήμια.
Με κάποιο «μαγικό» τρόπο διαστρεβλώθηκε το γνωστό απόφθεγμα του Ιρλανδού ποιητή Ουίλιαμ Γέιτς, ο οποίος είχε γράψει πως «η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας».

Κάποιοι τη φλόγα αυτή την εξέλαβαν ως μια διαρκή επαναστατική γυμναστική ακόμη και σε βάρος της μόρφωσης των παιδιών. Και κάπως έτσι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης έχει δημιουργηθεί ένα «έθιμο», αυτό των καταλήψεων ή των συνεχόμενων απεργιών που βάζουν λουκέτο επί εβδομάδες στα σχολεία και τα ΑΕΙ.

Ασφαλώς, μπορεί να αντιτάξει κανείς ότι καταλήψεις και απεργίες γίνονται διότι η Παιδεία είναι διαλυμένη. Υποχρηματοδότηση, τεράστια κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό, παλιά και ακατάλληλα κτίρια, ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή. Οταν στις άλλες χώρες υπάρχουν εδώ και χρόνια οι διαδραστικοί πίνακες και τα ατομικά λάπτοπ, εμείς εδώ στην Ελλάδα παλεύουμε με τους μαυροπίνακες και τις κιμωλίες.

Ως εκ τούτου, οι αγώνες για καλύτερες συνθήκες μόρφωσης των παιδιών μας είναι εν πολλοίς δικαιολογημένοι. Αλλά πώς μπορούν να γίνουν καλύτερα τα σχολεία όταν είναι κλειστά; Πώς μπορούν να μορφωθούν καλύτερα τα παιδιά όταν σε σύνολο εννέα μηνών που διαρκεί η σχολική χρονιά χάνουν αρκετές εβδομάδες λόγω καταλήψεων και απεργιών;

Και ποιος κοινός νους μπορεί να δικαιολογήσει τους συνδικαλιστές που κάνουν αποχή τις ημέρες που ορίστηκαν, ώστε να αναπληρωθούν οι χαμένες εκπαιδευτικές ώρες; Ή όταν μαθητές «σπρώχνονται» σε καταλήψεις, προκειμένου να μη γίνουν τα πασχαλινά μαθήματα αναπλήρωσης;
Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακούσαμε από πρύτανη κορυφαίου πανεπιστημίου να λέει ότι δεν πειράζει να χαθεί και ένα εξάμηνο...

Καλύτερα σχολεία είναι τα ανοιχτά σχολεία και μεγαλύτερη προσφορά στη νεολαία και την πατρίδα προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί όταν «θυσιάζονται» γι' αυτά που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Κι αν η «επανάσταση του αυτονόητου» δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή, τότε το πρόβλημα για το ελληνικό κράτος είναι βαθύτερο.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27688&subid=2&pubid=113261157

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

print friendly