Τελείωσε ο Εμφύλιος, αφού πρώτα ξεκλήρισε πολλές χιλιάδες νέα παιδιά, τα οποία δεν πρόλαβαν να προσφέρουν στον τόπο. Δεν τους χάρηκε η πατρίδα, οι γονείς τους, οι φίλοι τους, οι συγγενείς τους. Θυσιάστηκαν. Ισως στον βωμό σκοπιμοτήτων, όπως τις όριζαν οι «μεγάλοι». Για πολλά χρόνια οι επιτήδειοι αμφοτέρων των πλευρών συντηρούσαν το διχαστικό κλίμα, προκειμένου να παραμένουν σε θέσεις εξουσίας. Με θύματα αθώους ιδεολόγους.
Τα χωριά είχαν ρημάξει. Οι πόλεις φυτοζωούσαν. (Στη συνέχεια ήλθαν τα συσσίτια στα σχολεία. Η αμερικανική βοήθεια έφθασε με το μεγάλο καζάνι να βράζει σκόνη γάλα και να διανέμεται μαζί με τυράκι στα παιδάκια, με τα μπαλωμένα ρούχα και τα περισσότερα ξυπόλητα. Τα πιο τυχερά είχαν αυτοσχεδιασμένο, από τους γονείς τους, είδος παπουτσιών. Τα κεφάλια «γουλί», πολύ πριν γίνει μόδα, για τις ψείρες, εφόσον βέβαια υπήρχε στα χωριά κουρέας…).
Οι γονείς αδυνατούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους. Προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να φύγουν. Να μεταναστεύσουν. Πολύ άδικο και απάνθρωπο. Για όλη την κοινότητα. Ξεμείναμε κυρίως από εργατικά χέρια, που τα είχαμε τόση ανάγκη.
Ο χωρισμός, ο ξενιτεμός, χωρίς γυρισμό για τους περισσότερους. Ξέμειναν σε μακρινούς τόπους. Σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία.
Κι όμως η Ελλάδα, μέσα από κακοτυχίες, πείνα, δυστυχία κατόρθωσε ν’ ανορθωθεί. Να αναγεννηθεί πνευματικά. Να ακουστεί στον κόσμο ξανά. Να δώσει προσδοκία για ακόμη καλύτερες μέρες. Επειτα ήλθαν σμήνη από «σφήκες», αντί για μέλισσες. Επεσαν πάνω στους καρπούς και τους απομύζησαν. Μόλυναν τη γύρω περιοχή και χάθηκαν οι μέλισσες. Χωρίς να τιμωρηθούν.
Και τώρα τι κάνουμε;
Πάντα ελπίδα ενός κράτους είναι τα νέα παιδιά. Η αξιοποίησή τους, η παιδεία, η συνετή εκπαίδευσή τους για την οποία δαπανάται πακτωλός χρημάτων. Υποτίθεται ότι επενδύουν σ’ αυτά τα παιδιά, στις γνώσεις τους, τις οποίες η πολιτεία θα «εκμεταλλευθεί» παραγωγικά προς όφελός της. Εντούτοις το πελατειακό κράτος -οι «σφήκες»- επεκτάθηκε και στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Οι συναλλαγές, τόσο ευτελείς, καθηγητών - φοιτητικών νεολαιών, απαξίωσαν και το εκπαιδευτικό σύστημα. Η αναξιοκρατία θριάμβευσε. Παρά ταύτα δάσκαλοι, καθηγητές υπήρχαν, υπάρχουν και διδάσκουν επιστήμη, αλλά και ήθος. «Επιστήμη χωριζομένη σοφίας, πανουργία εστί»…
Αριστοι επιστήμονες εξακολουθούν να αποφοιτούν. Ξένα πανεπιστήμια καιροφυλακτούν και προσπαθούν να τους προσελκύσουν με χρήματα, αλλά κυρίως με άριστες συνθήκες εργασίας. Κι ακόμη περισσότερο με προοπτικές εξέλιξής τους. Είναι η καλύτερη επένδυση για ένα κράτος σοβαρό. Πόσω μάλλον όταν αυτή η χρυσοφόρα επένδυσή τους αφορά κατόχους τίτλων σπουδών άλλων χωρών.
Πρόκειται για δωρεάν μεταγραφή σ’ άλλη χώρα σπουδαίων μυαλών, τα οποία αναζητούν τη μοίρα τους στο εξωτερικό.
Κι εμείς τι κάνουμε; Παρακολουθούμε όλον αυτόν τον ξεπεσμό και τη χυδαιότητα χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε; Να αναγκάζονται τα παιδιά μας να φεύγουν στο εξωτερικό; Ξανά Αμερική, Καναδάς και Αυστραλία ή Γερμανία. Μετά τόσα χρόνια σπουδών, δαπανών, προσδοκιών, ονείρων. Εχουν εκμηδενισθεί οι αποστάσεις ασφαλώς. Δεν παύει, όμως, να είναι ξενιτιά. Κι όσο πιο μακριά, τόσο δυσκολότερη η επιστροφή. Αλλωστε και εκεί έχουν δυσκολέψει οι συνθήκες, οι ευκαιρίες.
Είναι προφανές ότι οι εδώ διοικούντες δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Δεν αφορά τα δικά τους παιδιά. Κατά εκατοντάδες, τα άλλα παιδιά αναζητούν εργασία στο εξωτερικό, αφού εδώ τη θέση της προσδοκίας έχει καταλάβει η απόγνωση, η απελπισία. Και οι γονείς, οι παππούδες, τι να σκεφθούν για τις θυσίες τους. Αυτή είναι η ανταμοιβή των κρατούντων οι οποίοι αποδεικνύονται ασεβείς, για να μην πω, παιδοκτόνοι.
Τι χειρότερο, τι πιο ολέθριο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από την εξορία στην οποία οδηγούν τη νεολαία; Χωρίς να έχει προηγηθεί πόλεμος. Απλώς και μόνο από εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις ανεύθυνων καιροσκόπων που σε κρίσιμες στιγμές ανέλαβαν να μας αποτελειώσουν.
* Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου