Τα πάθη της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών

Καραμπάτσος Θανάσης

Η διαδικασία από μόνη της δεν ανοίγει τους ορίζοντες του σχολείου.

Η αξιολόγηση δεν είναι από μόνη της ούτε το μαγικό κλειδί που ανοίγει τους ορίζοντες του σχολείου, των μαθητών και των καθηγητών, αλλά ούτε και η αιτία όλων των δεινών που ήρθαν ή επίκεινται.

Με αυτή μπορούμε να μάθουμε και όχι να επιβάλλουμε.

Ερώτημα: Περισσότερο μετράει η συμπεριφορά του υπαλλήλου εκπαιδευτικού από τον διδάσκοντα καθηγητή; Με λίγα λόγια, ο συντελεστής 1,5 στον εν λόγω τομέα σε σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία (0,75 για το εκπαιδευτικό περιβάλλον και αθροιστικά 1,75 για προετοιμασία και μάθημα) θα έφερνε την πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Γκράβας κυρία Στέλλα Πρωτονοτάριου εκτός στελεχικού δυναμικού του υπουργείου Παιδείας επειδή δεν πειθάρχησε και ανέπτυξε ένα πρωτοποριακό, αμφιλεγόμενο για άλλους, πρόγραμμα ένταξης αλλοδαπών μαθητών και γονέων στο περιβάλλον του ελληνικού σχολείου.

Αντίστοιχα, αν και όχι όμοια, θα είχε συμβεί με τη δασκάλα κυρία Χαρά Νικοπούλου σε σχολείο της μειονότητας, όταν οι πρωτοβουλίες της ξεσήκωσαν αντιδράσεις.

Ο χώρος της Παιδείας πρέπει να μείνει ανοιχτός σε πρωτοβουλίες, οι οποίες αντιμετωπίζονται με διάλογο και κρίνονται στην πράξη. Όταν υπάρχει «όρεξη» και «μεράκι» στον εκπαιδευτικό να βοηθήσει τα παιδιά «του», καμία αξιολόγηση δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο. Το εξ ανάγκης -εκδηλώσεις άνευρες, ανέμπνευστες, εργασίες-αγγαρεία και διδασκαλία χωρίς αντίκρισμα- νομοτελειακά δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Και είναι κρίμα διότι έχω γνωρίσει «περίεργους» δασκάλους, που είχαν το μικρόβιο και έτρεχαν τους μαθητές τους να μάθουν τον τόπο τους, με δικά τους έξοδα έφτιαχναν για τα παιδιά «βοηθήματα», τον δικό τους ελεύθερο χρόνο έχαναν για να προσφέρουν συμπληρωματική διδασκαλία. Επειδή δεν είχαν τη νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου.

Το υπουργείο οφείλει σαφώς να θέσει ένα πλαίσιο, ώστε να μην κάνει ο καθείς του κεφαλιού του. Με τη βαρύτητα όμως του 1,5 επιβραβεύει τη γραφειοκρατική διαδικασία με «υπάκουους» υπαλλήλους. Πώς θα κριθεί διαφορετικά ο «επαρκής» και ο «εξαίσιος» δάσκαλος όπως αναφέρεται στο ΠΔ; Με το να γίνεται αρεστός στους ανωτέρους του και «επικοινωνιακός» με τους υπόλοιπους παράγοντες που συμμετέχουν σε μια σχολική κοινότητα;

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ένα άλλο περιστατικό: Προ μηνός, παρακολουθώντας μάθημα Αρχαίων Ελληνικών σε αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής κλήθηκα να συμμετάσχω στην αξιολόγηση του διδάσκοντος. Συμπλήρωσα το σχετικό φυλλάδιο ερωταπαντήσεων απορώντας ωστόσο για το πώς θα ερμηνευθεί η κρίση μου, δεδομένου ότι η ανάπτυξή της έπρεπε να γίνει σε ασφυκτικά, στενάχωρα πλαίσια.

Μία εβδομάδα μετά, στην τελευταία διάλεξη, σχεδόν όλοι οι παριστάμενοι χειροκρότησαν τον καθηγητή για τις προσφερόμενες γνώσεις που τους μετέδωσε. Αυτή η αντίδραση, η τρανότερη απόδειξη αξιοσύνης του δασκάλου, δεν μπορούσε να μπει στο ψυχρό ερωτηματολόγιο.

Ερώτημα για τους γνωρίζοντες καλύτερα τα γεγονότα παραμένει το πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί αυτού του είδους η αξιολόγηση.

 

http://www.tovima.gr